ویلیام فاکنر

زندگی به من آموخت که هیچ چیز از هیچ‌کس بعید نیست.

همیشه کسانی که در هیچ کاری موفق نشده‌اند، می‌خواهند برای آدم راهکار نشان دهند.

مردی که کوه را از جای می‌کند، با برداشتن سنگ‌های کوچک آغاز می‌نماید.

سرانجام دریافتم که در قلب زمستان، تابستانی جاودانه درونم را گرم می‌دارد.

جمله اول را طوری بنویس که خواننده مجبور به خواندن جمله دوم هم بشود.

به نظر من این شرم‌آور است که در دنیا این‌همه کار انجام می‌گیرد.

این‌جا سرزمینی آزاد است. مردم حق دارند که برای من نامه بنویسند و من نیز حق دارم که آن‌ها را نخوانم.

آخرین چیزی که انسان گناهکار از دست می‌دهد، امید است.

هنرمند فرصت گوش کردن به ناقد را ندارد. نقدها را معمولاً کسانی می‌خوانند که می‌خواهند نویسنده بشوند، ولی آن‌هایی که می‌نویسند یعنی نویسنده‌اند، وقت خواندن نوشته‌های ناقدان را ندارند، ناقد برای هنرمند نمی‌نویسند. مقام هنرمند بالاتر از ناقد است، چون هنرمند با نوشته‌هایش بر ناقد تأثیر می‌گذارد و او را هدایت می‌کند، امّا آنچه ناقد می‌نویسند بر همه تأثیر می‌گذارد الا هنرمند.

هدف هنرمند این است که با ابزارهای فنّی خودش، حرکت را که همان زندگی است، متوقف کند و ساکن در جایی نگهدارد؛ تا صد سال بعد، وقتی شخص دیگری به آن نگاه می‌کند، دوباره به تب و تاب بیافتد؛ چون به هرحال زندگی است. از آنجا که بشر فانی است، تنها کاری که می‌تواند بکند این است که چیزی فناناپذیر است که دائم در حرکت است. وهنرمند به این طریق، یادداشتی روی آخرین دیواری که روزی باید از آن بگذرد، می‌نویسد.

مردم اغلب گمان می‌برند که عاقبت دیر زمانی بدبختی خسته می‌شود اما در اینصورت این خود زمان است که مایه بدبختی می‌شود.

گذشته نمرده است، حتی نگذشته است.

حاصل تجزیه شیمیائی آنچه را که به اصطلاح الهام شاعرانه می‌نامند، نود و نه درصد ویسکی و یک درصد عرق جبین است.

چیز جدیدی اتفاق نمی‌افتد، فقط همان داستان‌های قدیمی هستند که انسان‌های تازه از راه‌رسیده آن را تجربه می‌کنند.

بین غم و تهی بودن، غم را انتخاب می‌کنم.

زندکی به من آموخته که هیچ چیز از هیچ کس بعید نیست.