ریچارد براتیگان

من شعر گفتن را بی نهایت دوست دارم، اما مانند یک رابطه ی عاطفی پر دردسر که در پایان به یک ازدواج خوب می انجامد، من و شعر هم بس زمان بُرد تا همدیگر را شناختیم.

اگر بترسی، تنها می شوی؛ کارهای زیادی انجام می دهی که هیچ کدام از وجود تو هستی نگرفته است.

هنگامی که رویاها می روند، زندگی از دست رفته است.

تا زمانی که در خوابی برای شاد کردنت کاری از من ساخته نیست.

خیلی خوبه که صبح ها تنهای تنها از خواب بیدار شی و مجبور نباشی به یه عده بگی که دوست شون داری، در حالی که دیگه دوست شون هم نداری.

اندیشه ای که هم اکنون در سر دارم مفت سگ هم نمی ارزد، چون کاملاً به هم ریخته ام.

این که دیگران اندیشه ات را می پسندند به این معنی نیست که بدنت را هم از آن خود کنند.

سرانجام، جایی دارد باران می بارد و برنامه ی گلها را تنظیم می کند و حلزونها را شاد نگه می دارد؛ تمام چیزی که ارزش اندیشیدن را دارد این است.

من هفت سال شعر گفتم تا یاد بگیرم چگونه یک جمله ی درست بنویسم.

هرچه بیشتر احساس تنهایی کنی، احتمال آغاز یک رابطه‌ی احمقانه بیشتر است.

تو هم به من فکر می‌کنی آن‌قدر که من به تو؟