فردریش نیچه

هرگاه انسان رنجی عظیم را در خود ایجاد کند و فریاد آن را بشنود و از یأس و ناامیدی درونی نمیرد و جان بدر ببرد، عظمت یافته است.

اگر مجبور نبودیم در راه شناخت بر بسیاری از شرم ها چیره شویم، کشش آن بسیار اندک بود.

نشان آزادی به دست آمده چیست؟ دیگر از خود شرمسار نبودن.

چه کسی را بد می دانی؟ آن کس که همیشه می خواهد دیگران را شرمسار می سازد.

شوکت و جلال زمانی زاده می شود که گروهی از مردم در ستایش از یک فرد، حجب و حیا را به کلی کنار بگذارند.

برای انسانهای سرسخت، همدلی شرم آور است، اما باارزش.

سیاستمدار انسانها را به دو دسته تقسیم می کند: ابزار و دشمن؛ یعنی تنها یک طبقه را می شناسند و آن هم دشمن است.

کسی دوستدار حقیقی زنان است که امروزه به آنها بگوید : زنان در باب زنان سکوت کنند!

جای نهایت خوشبختی است که علم با کشفیات "ثابت و ماندگار" خویش، همیشه انگیزه هایی برای کشفیات جدید به ما می دهد.

انسان حتی نمی تواند اندیشه های خویش را به طور کامل به گفتار درآورد.

اخلاقیات گوناگون زبان اشاره عواطف است.

سخن گفتن در جایی که کسی ما را نفرین می کند، کاری غیر انسانی است.

زیاده از خویش سخن گفتن، راهی است برای پنهان کردن خویشتن.

لذت بیرحمی در دیدن رنج دیگران است، اما فردی که بیرحم است این بیرحمی گریبانگیر خودش هم می شود و به ایشان نیز آزار خواهد رسید.

شاد ماندن به هنگامی که انسان در گیرودار کارهای ملال آور و پر مسئولیت است، هنر کوچکی نیست.

باید بیش از پیش بیاموزم که ضرورت چیزها عین زیبایی ذاتی است. بدینسان، من در شمار کسانی خواهم بود که چیزها را زیبا می سازند.

واقعیت غیر الهی هرگز زیبایی را به ما نمی دهد یا تنها یکبار به ما نشان می دهد.

آدم با اصوات می تواند مردم را به راه کج یا راه درست هدایت کند، زیرا کسی به فکر انکار صدا نمی افتد.

در باب هر حزبی، هر چوپانی به قوچی راهنما نیاز دارد، یا خودش باید گاه و بیگاه به قوچی بدل شود.

آن کس که نمی خواهد بلندای انسانی را ببیند، با تیزبینی به امور پست و ظاهری در این انسان می نگرد و راز دل خویش را فاش می کند.