افلاطون
بزرگواری، نیروی حیوانی نفس را فرمانبردار نیروی انسانی یا بهتر بگویم فرمانبردار نیروی الهی می‌سازد و حال آنکه فرومایگی، جزء انسانی نفس را محکوم جزء وحشی می‌کند.
افلاطون
زمانی که انسان، به درستی جستارهای خود باور داشته باشد، در پیشگاه مردمان زیرک و دوست، می‌تواند از جستارهای بزرگی که بدان دلبستگی دارد، با جرأت و باور سخن گوید.
افلاطون
شخص را آنگاه دلیر می‌خوانیم که همواره، چه هنگام رنج و چه هنگام خوشی، پیروی از فرمان خرد نموده و به راهنمایی خرد، اموری را که باید از آن به دور بود، از آنچه جز آن است، تشخیص دهد؛ ما این شخص را خردمند هم می‌خوانیم.