فرناندو پسوا

متصرف بودن یعنی از دست دادن، احساس کردن بدون متصرف بودن، یعنی پاس داشتن؛ این بدان معنا است که از چیزی هستی اش را بیرون بکشی.

خالص بودن، نجیب یا قوی بودن نیست، بلکه خود بودن است. کسی که عشق ارزانی می دارد، عشق را می بازد.

نجیب زاده کسی است که هیچ وقت فراموش نمی کند تنها است.

هر روان شایسته ی خویشتن خویش میل دارد زندگی را در بی نهایت به پایان برساند.

آدم مسرور چیره است.

مایه ی خوشبختی انسانیت است که هر انسانی فقط آنی هست که هست.

من مثل کسی هستم که در روی زمین در جستجوی خوشبختی است و نمی داند این وسیله کجا پنهان شده است و چیزی از آن برایش نگفته اند که چه هست. ما با هیچ کس قایم باشک بازی نمی کنیم.

خوشبخت کسی که از همه چیز کناره گیری می کند، چرا که از همه چیز کناره گرفته است و برای خود چیزی نگاه نداشته است که بتوان آن را برگزید.

تا می توانید رو به روی آینه جا خوش کنید. آینه ها با ما حرف می زنند و با نگاهشان سرایی برای ما می گشایند.

برای اینکه بتوانم احساسی را که حس می کنم به دیگری بدهم، ناگزیرم احساس خود را به زبان او برگردانم.

فضا، روان اشیاء است. هر چیزی بیان خاص خود را دارد و این بیان از بیرون به سراغ اش می آید.

هیچ چشم داشتی آزار دهنده تر از چشم داشت چیزهایی که هرگز وجود نداشته، نیست.

قصر باشکوه در جنگل برای کسی زیبا است که آن را از دره تماشا کند.

احساس، زندگی را که هیچ است به بی نهایت هدایت می کند.

دور از ذهن ترین چیز در همه ی انسانها، بی اهمیت بودنشان در تمام عرصه هاست.

کسی که امکان رفتن به ارتفاع را در عضلات خود حس کند، به راستی باهوش است.

تعریف کردن یعنی اقرار [ = گواهی ]، چیزی که دیگران دوست دارند بشنوند چیزی نیست که دیگران بگویند و آنها تعریف کنند.

اگر از زندگی سر در می آوردیم، تحمل ناپذیر می شد. خوشبختانه چنین نیست. ما با همان ناآگاهی مثل حیوانات زندگی می کنیم و مانند آنها بیهوده و عبث.

ما مطلق پرست هستیم، چون به آن دسترسی پیدا نمی کنیم، اگر آن را می داشتیم دورش می انداختیم. مطلق غیر انسانی است، چرا که انسان ناقص است.

آنچه کسی احساس می کند، هرگز نمی توان به درستی بازگو کرد.