هنری وادزورث لانگ‌فلو

دلهای خانه نشین خوشبخت ترند، زیرا دلهای آواره نمی دانند به کجا می روند، گرانبارند از تشویش و گرانبارند از اندیشه.

در کوره ی شعله ور زندگی، نیکبختی ما پرداخته می شود.

[ در بهار ] از قالب نرم خاک نهال نیرو می گیرد و می روید و درخت خمیده از نو جان می یابد؛ هر چند سرمای زمستان بر قلب او ضربتی نواخته.

بدین گونه است رفتار طبیعت با ما؛ بازیچه های ما را یک به یک از ما می رباید و دست ما را می گیرد و چنان به نرمی ما را به آرامگاه خود می برد.

زندگی مردان بزرگ به ما می آموزد که می توانیم زندگی خود را برتری بخشیم و چون آهنگ سفر کردیم، در قفای [ =غیبت ] خود نشانه ی پایی بر خاک زمان بگذاریم. نشانه پایی، تا مگر دیگری، برادری کشتی شکسته و بی پناه، که بر دریای بزرگ زندگی رو به راه نهاده است، با دیدن آن از نو قوت قلبی بیابد.

دلهای ما گرچه مردانه و دلیراند، با اینهمه، چون طبل های گلو گرفته ای آهنگهای عزا را در راه گورستان می نوازند.

هنر، دیریاب و زمان، شتابان است.

زندگی راستین است، زندگی بازی نیست؛ و گور، هدف نهایی آن نیست؛ درباره ی تن گفته اند، نه روان که: "تو خاکی و به خاک برمی گردی."

به دشواری می توان دانست که مایل به رفتن هستیم یا نه، زیرا چنان خواب آلوده ایم که نمی فهمیم ناشناخته ها، از شناخته ها تا چه پایه برتر هستند.

کودکی شاخساری است که پرندگان و شکوفه های بسیار بر آن آرام می گیرند؛ و پیری شاخه ای است که برف بر آن می نشیند.

از بهار عشق و جوانی بهره بگیر و باقی را هر چه هست به فرشته ی نیکوکاری واگذار؛ چرا که زمان به زودی این حقیقت را به تو خواهد آموخت که در لانه ی سال پیش، مرغان بجای نمانده اند!

تنبه [ =هوشیاری ] و پیری، بی خبر می رسند!

بگذار تا به پا خیزیم و کار کنیم، با دلی که آماده ی مقابله با هر گونه سرنوشتی است؛ پیوسته بکوشیم و پیوسته پایداری کنیم، کوشش و بردباری را بیاموزیم.

آرام باش ای دل غمگین! از شِکوه بس کن؛ پشت ابرها هنوز خورشید می درخشد؛ سرنوشت تو همان است که دیگران دارند. در هر زندگی باید بارانهایی فرو ریزد و برخی روزها تیره و حزن انگیز باشند.

ای ستاره ی نیرو، تو را می بینم که ایستاده ای و بر درد من لبخند می زنی؛ تو با دست فولادین خود اشاره می کنی و من نیروی خویش را باز می بابم.

در این جهان هراس به دل راه مده، بزودی خواهی دریافت چه لطیفه ای در خود دارد رنج کشیدن و نیرومند بودن.

هدف مورد نظر یا روش ما نه شادی است و نه اندوه؛ کار کردن است و بس، بدان گونه که هر روز از روز گذشته گامی پیش تر باشیم.

در میان اندوه و خطا و غم، شبنم جوانی را در دل خود نگهدار و بر لبان خود لبخند حقیقت را.

ثابت قدمی و داشتن پشتکار، یکی از عناصر کامیابی است.

ای دلهای کوچک که سخت تب آلود و ناشکیبا می تپید و می زنید، با آرزوهایی سخت نیرومند و بی انتها؛ قلب من که زمانی بس دراز از هیجانها درخشیده و افروخته مانده، اکنون به خاکستر بدل شده، و آتشهای خود را می پوشاند و پنهان می کند.